El-Haafidh Ibn Radjab (overleden 795 H) zei:
“Wanneer de redding te lang duurt voor de gelovige en hij meer wanhopig wordt, vooral wanneer hij veelvuldig (Allaah)heeft gesmeekt en geen teken van verhoring ziet, keert hij tegen zichzelf met verwijt. Hij zegt dan tegen zichzelf: als er Khayr (het goede) in jou zat, dan zouden mijn smeekbeden verhoord zijn.
Deze verwijting is bij Allaah dierbaarder dan veel gehoorzaamheden. Dit (de verwijting) vereist namelijk de nederigheid van de dienaar voor zijn Meester(Allaah). Hij erkent dat hij niet in aanmerking kan komen voor verhoring voorzijn smeekbede.
Hierna (na deze erkenning) haast Allaah, verhoort zijn smeekbeden en verlichtzijn pijn.
Hij, verheven is Hij, is met degenen wiens harten omwille van Hem zijn gebroken. En de omvang van het herstel is afhankelijk van de mate van de breuk”.
Djaami’ El-Oeloem wel Hikam, 225.